तेंव्हा दाराशी उभी राहुन
वाटसरूना लाजवतेस का
प्रत्येक पाऊल मी जवळ करतो
तेंव्हा तू कठोर बनूनी
दरवाज्याला मधे करतेस का
माझा काळ आणि तुझी
चौकटीमधे उभारण्याची वेळ
माहित आहे मनाची ओढ़
माझ्या हदयाला कवटाळन्याची
विसरु शकणार नाही
ही केविलवाणी ओसाडलेली मुद्रा
उगीच हे बोलणे झाले
विसरुन जा हदयातील अश्रुना
तुझे तेजस्वी नेत्र आणि
डोळ्यांना येऊन ठबकलेले
निखळ अश्रु पाहतो तेव्हा
गंगेत न्हाल्याचा भास होतो.
गणेश साळुंखे
If you have any doubts, please let me know.